Goed voorbeeld.....

Waarschuwing; deze blog kan het beeld dat u van de schrijfster heeft ernstig beschadigen. Het lezen van deze blog is daarom op eigen risico.

Ik ben geen agressief persoon. Manlief vindt me soms wat bazig, goede bekenden zullen me hooguit 'beschuldigen' van mondigheid, recht door zee-zijn en het geven van primaire reacties, mensen die wat verder weg staan zullen me misschien als spontaan benoemen en onbekenden zullen we misschien wel verlegen noemen. Maar agressief? Nee, zo zal niemand mij omschrijven en dat ben ik ook niet. Behalve tijdens één activiteit die ik toch regelmatig uitvoer....tijdens het auto rijden. Denk nou niet dat je in Utrecht en omgeving de weg niet meer op kan want ik ben geen agressieve rijder en ik heb nog nooit klachten (of bekeuringen) gehad (behalve dan van Manlief want dat is een überautorijder, zit veel in de auto en daar valt niet aan te tippen als het gaat om keurig rijgedrag). Nee, de agressie zit 'm in hoe ik reageer om andere weggebruikers die in mijn ogen zeer gevaarlijke situaties uithalen. In de beslotenheid van mijn eigen, kleine bolide kan ik mensen uitschelden voor alles wat los en vast zit als ze vreemde toeren uithalen met hun auto of fiets. De meest vreselijke scheldwoorden vliegen door de auto. Net alsof ik op die momenten alle kleine beetjes agressie die ik dan stiekem toch in me heb mag laten zien. Niemand hoort ze immers dus ik kan er vrolijk op los schelden. Dat doe ik dan ook, tot mijn eigen grote verbazing want zo ken ik mezelf niet.
Gisteren heeft deze agressie een zeer kwalijk hoogtepunt bereikt en nog wel  in (of vanwege?) het bijzijn van Casper. We waren gezellig wezen shoppen en namen de afrit vanaf de A12 richting ons fijne huisje. Dit is een gekke afrit en als je daar niet bekend bent, kan je een beetje in de war raken. Zo ook meneer de vrachtwagenchauffeur. Terwijl ik netjes rechtdoor reed, bedacht meneer de vrachtwagenchauffeur dat hij naar rechts moest. Maar op het moment dat hij naar rechts ging, had hij niet door dat er nog een auto op de baan (midden) tussen zijn baan (links) en zijn gewenste baan (rechts) reed. Juist ja; MIJN auto met MIJ achter het stuur en MIJN kind in de maxicosi naast mij (helemaal verantwoord; goed in de gordels, airbag uit etc..). Wat doe ik op zo'n moment; heel hard remmen, nog harder op de claxon duwen en nog harder schelden. 't Is maar goed dat hij mij niet kon horen want hij was midden op de weg uitgestapt om mij een draai om de oren te geven. Nee, hij hoorde helemaal niets, bleef stoïcijns voor zich uitkijken alsof hij 'king of the road' himself was.....
Maar het allerergste komt nog. Verblind door de schrik en woede en dubbelverblind omdat ik nu een tweede, zeer waardevol schepsel, in de auto heb (die ik op z'n minst tot z'n achttiende moet behoeden voor de grote boze buitenwereld) heb ik iets heel ergs gedaan. Toen ik voor de verkeerslichten naast meneer de vrachtwagenchauffeur stond, heb ik heel lang op de claxon gedrukt en (ik durf het bijna niet te zeggen) mijn middelvinger naar hem opgestoken *. Wat een voldaan gevoel gaf dat!!
Toen we weer verder reden en ik nog steeds natrillend en nagenietend (oh wat erg) van mijn daad  naar rechts keek, zag ik twee grote bruine ogen op mij gericht........(slik, oeps)...... Hoe was dat spreekwoord ook alweer over dat goede voorbeeld?

* De vrachtwagenchauffeur gaf geen krimp toen hij mijn vinger zag. Dat is nog het ergste......volgens mij zijn ze dit soort gebaren wel gewend.