Toen ik zwanger was, heb ik meerdere keren de hoop uitgesproken dat ik een kindje met een bos donker haar zou krijgen. Mijn hoop is werkelijkheid geworden want Casper kwam met een fikse bos donker haar op de wereld. Haren die ook zeer eigenwijs rechtop stonden en niet plat te kammen waren. Dat lukt nog steeds niet en ik krijg regelmatig de vraag of ik er gel in smeer. Nou nee, daar vind ik hem nog iets te jong voor. Zijn haar is lange tijd onderwerp van gesprek geweest en er is geen kraambezoek voorbij gegaan waarbij dat haar niet ter sprake is gekomen. Mijn dromen zijn dus meer dan waar gemaakt (-:
In het ziekenhuis schijnen de nachtzusters in een verloren uurtje rondom hem heen te hebben gestaan om zijn haar te bewonderen en hebben hem toen de bijnaam 'Stekelvarkentje' gegeven (dat begreep ik althans toen één van die zusters midden in de nacht mijn kamer op kwam stormen en riep "Mamma van Casper, wakker worden voor de voeding" en gelijk door ratelde over Casper's haar en dat ze hem dus 'Stekelvarkentje' noemden. Ik moest van heel ver weg komen om wakker te worden dus ik sluit niet helemaal uit dat ik het allemaal gedroomd heb....).
Maar goed, inmiddels is Casper's mamma wat minder blij. Stekelvarkentje wordt namelijk kaal. Ik was er al voor gewaarschuwd door medemamma's dat dat kon gebeuren maar tegen beter weten in riep ik dat mijn kind dat niet zou overkomen. Ik negeerde dus ook vrolijk alle haren die ik de laatste dagen in bed en box vond en het feit dat ik toch wel heel makkelijk zijn hoofdhuid kon zien. Totdat J., iemand die Casper wekelijks ziet, gisteren het gevreesde zinnetje uitsprak: "Hij wordt kaal". Ze moet mijn paniek hebben gezien want gelijk er achteraan zei ze: "Maar hij krijgt er prachtig haar voor terug, dat kan ik je verzekeren". Jaja... eerst zien en dan geloven. Nu zijn Manlief en ik beide gezegend met respectievelijk krullen en een stevige bos haar dus er is nog hoop. We wachten het maar af.......
Intussen ben ik druk in de weer met buikspieroefeningen. Ik ben inmiddels bij een fysiotherapeut en een manueel therapeut geweest vanwege mijn rugklachten. Beiden 'zien' gelukkig waar mijn problemen vandaan komen. Mijn klachten hebben een zichtbare oorzaak. 'Gelukkig' omdat ik laatst een arts op de radio hoorde die beweerde dat een aantal aandoeningen gezien kunnen worden als 'modeziekten'. Dat zijn ziekten die in een bepaalde tijd voorkomen en daarna verdwijnen. Modeziekten vormen de kern van zijn proefschrift Dwaalwegen in de Geneeskunde, omdat "ze zo fraai illustreren welke irrationele mechanismen bij patiënt én dokter een rol kunnen spelen" (http://www.kwakzalverij.nl/1353/Symposium_Van_ziekten_die_komen_en_voorbij_gaan) De goede man was voorzitter van de vereniging tegen kwakzalverij, vandaar zijn scepsis. Ook bekkeninstabiliteit valt onder deze zogenaamde modeziekten. Ik besef dat ik nu behoorlijk ongenuanceerd aan het schrijven ben. Wil je meer weten dan moet je de betreffende link maar even lezen. Maar toch, ik voelde me wel een beetje aangevallen. Ik vraag namelijk niet om de pijn en heb er behoorlijk last van. Beetje wrang om dan dit te horen.
Maar goed, of ik bekkeninstabiliteit heb, weet ik niet exact maar beide therapeuten zagen wel dat mijn lage rug, rugwervels en bekken niet erg stabiel waren. Dat heeft vooral te maken met mijn zwangerschap en het feit dat alle ondersteunende spieren het toen zwaar te verduren hebben gehad waardoor bepaalde gewrichten de taak van de spieren zijn gaan overnemen. En aangezien dat hun taak niet is, gaan ze protesteren. Dus ik ben nu druk bezig met oefeningen om die spieren weer sterk te krijgen. Best pittig! Als het allemaal weer wat stabieler is, gaat de manueel therapeut de boel ook nog los masseren want mijn rug schijnt ook behoorlijk stijf te zijn. Ai......
Vanmiddag ben ik met zoonlief naar de stad geweest. Het was niet de eerste keer want een tijd terug waren we al een keer met z'n drieën met de auto naar de stad geweest. Nu heb ik de boel bij elkaar gepakt en ben ik met de bus gegaan. Ik was wel benieuwd hoe deze onderneming zou gaan verlopen. Zeker het in-en uit de bus stappen met de kinderwagen leek me wel even een uitdaging. Gelukkig ging dat allemaal zeer soepel. Het was heerlijk weer dus ik heb lekker genoten van het stadten! Casper heeft een boel indrukken opgedaan. Ik zag gewoon aan hem dat hij aan het luisteren en kijken was naar alles om hem heen. Het moet toch heel wat zijn voor zo'n klein jochie; al die geuren, geluiden en kleuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten