Gisteren was het dan eindelijk zover. Na 6 maanden en 10 dagen zwangerschaps- en bevallingsverlof ben ik weer aan het werk gegaan. Dat enorme lange verlof was natuurlijk wel heerlijk. Mijn werkgever geeft alle nieuwe mamma's een maand extra (betaald) verlof en wij mogen daarnaast ook alle schoolvakanties compenseren (en die zijn er nogal veel in het onderwijs). Vandaar dit luxe verlof. Maar nu weer aan het werk dus.
Ik zal er niet lang om heen draaien; het viel vreselijk tegen!
Ik had er naar uit gezien om weer te beginnen, ik was het thuiszitten wel beu. Maar maandag kreeg ik dan toch een beetje de kriebels. Ik heb de hele dag in mijn hoofd lijstjes lopen maken met wat ik mee moest nemen en wat er nodig was om Casper een beetje goed achter te laten. Ik werd er zenuwachtig van. Ik was vooral erg bang om mijn kolf te vergeten. Uiteindelijk heb ik maar een echt lijstje gemaakt met alles waar ik aan moest denken. Toen kreeg ik eindelijk rust. Ik hou absoluut niet van chaos 's ochtends vroeg dus ik heb graag de vorige avond alles al klaar staan zodat ik zo weg kan zonder veel na te denken. En aangezien ik aardig vroeg weg moet, smeer ik zelfs mijn lunchboterhammen de avond te voren al. Kan ik 's ochtends weer wat langer blijven liggen (-: Ik had gisteren nog het geluk dat Casper gewoon thuis bleef bij Manlief, dat scheelde alweer wat extra gepak. Morgen en vrijdag moet ik Casper ook nog eerst wegbrengen dus dat vraagt weer om extra lijstjes (-; en nog vroeger opstaan. Het zal toch even wennen zijn voordat we dat ritme te pakken hebben. Ach, over twee weken zal het wel gewend zijn.
En dan het werken zelf. Ook dat viel niet mee. Casper achterlaten vind ik niet erg, zeker niet bij zijn vader. Maar omdat Manlief gisteren geveld was door een kleine verkoudheid (en zieke mannen doen dan altijd zo zielig...) vond ik het niet echt leuk om ze beiden achter te laten. Maar ze hebben het gered, het is goed gegaan! De weg naar mijn werk was ook niet leuk. Dikke file. Nu is het altijd druk tussen Utrecht en Amersfoort maar gisterochtend was er ook nog een ongeluk gebeurd. Ik stond dus na een paar minuten rijden al vast. Heb er dubbel zo lang over gedaan dan normaal. Onderweg kwam ik er achter dat ik toch nog wat vergeten was thuis; kolven. Kleine lekkage dus. Gelukkig werd het goed bedekt door een dik vest.
Eenmaal op mijn werk werd ik het eerste uur afgeleid door allerlei collega's die me kwamen begroeten. Erg leuk! Daarna een gesprek met mijn leidinggevende om de boel weer op te starten en toen gelijk maar door naar de lunch. Eer ik echt aan het werk was, was het al middag. En oh wat viel het tegen achter die computer. Ik had al wel eens gehoord dat je vergeetachtig wordt van moeder worden maar had er nooit wat van gemerkt. Tot gisteren achter die computer.....Ik wilde mijn rooster in mijn agenda zetten en daar heb ik heel lang overgedaan. Ik kon gewoon niet onthouden welke groep ik op welk uur in welk lokaal les moest geven. En dan alle nieuwe ontwikkelingen van het afgelopen half jaar, collega's die je gelijk weer nodig hebben voor klusjes, nieuw materiaal dat snel ontwikkeld moet worden en dan ook nog het kolven tussendoor etc. etc. Het tolde me helemaal om half 5 en ik was echt doodmoe.....
Maar niets zo leuk dat je kind je bij thuiskomst toe ligt te lachen. Ik had gelijk weer energie!
Morgen mag ik weer. Ik geef het wennen nog even de tijd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten