Verbouwen

Toen Casper wat mobieler werd en daardoor zijn wereld steeds groter, kreeg ik van veel mensen de opmerking; "Jaja, nu kun je je huis gaan verbouwen". Als mensen dat tegen mij zeiden, dacht ik vervolgens;"Echt niet! We leren Casper wel om overal af te blijven!". Inmiddels ouder en wijzer geef ik eerlijk toe dat we de boel toch wel wat veranderd hebben in huis. Geen enorme verbouwing maar wel een paar aanpassingen. Zo staan de brokjes van Poes tegenwoordig in de gang en niet meer in keuken omdat Casper alle brokjes in Poes d'r waterbakje gooide. Het kastje van onze TV-provider staat tegenwoordig op de kast en er niet meer in omdat Casper, vanwege het openstaande deurtje, ook bij onze CD's en DVD's kon komen (gevolg; allemaal hoesjes in de woonkamer). De sleutels van de deuren in buffet- en boekenkast zijn uit hun sloten gehaald, keukenkastje gebarricadeerd of, heel provisorisch, met plakband dichtgeplakt. Onze salontafel is helemaal leeg (geen kekke kaarsjes of onderzetters meer) en afstandsbedieningen zo veel mogelijk weggestopt. Casper komt echt overal, maar dan ook overal aan! Zucht.......

Knopjes

Ze waren al lange tijd favoriet maar nu begint het de spuigaten uit te lopen; knopjes. Lichtknopjes, tv-knopjes, dvd-knopjes, afstandsbedieningknopjes, telefoonknopjes, toetsenbordknopjes, fototoestelknopjes en alle andere knopjes die je maar kunt bedenken; ze zijn zeer interessant en Casper kan er niet vanaf blijven.

Knopjes genoeg!

Dansen

Ineens is muziek doorgedrongen in de wereld van Casper. Als ie maar een toontje hoort, begint zijn kleine lijf op en neer te bewegen en even later gaat er een arm (soms twee) de lucht in mét opgestoken wijsvinger. Waar ie dat wijsvingertje vandaan heeft, weten Manlief en ik niet maar het ziet er uit als een volleerd dj!

Grote jongen! 6

Nu Casper een jaar oud is, is het weer een tijd voor een update van zijn ontwikkeling. En deze gaat, zoals altijd, snel. Ik houd het bijna niet meer bij....
Het meest zichtbare deel van zijn ontwikkeling is toch wel de manier waarop hij zich voort beweegt. In mijn vorige "Grote jongen" beschreef ik nog dat hij zich inmiddels kon optrekken tot staan; inmiddels loopt hij. Nog niet alleen, hoor. Maar wel langs tafels, stoelen, benen en kasten én achter een loopkarretje. Deze laatste kreeg hij voor zijn verjaardag cadeau. Ik dacht dat het wel een tijdje zou duren voordat hij door had hoe dat lopen achter zo'n karretje zou werken maar een dag na zijn verjaardag deed hij het al. Waarschijnlijk zat het al in zijn 'systeem' maar had hij alleen het juiste instrument nog even nodig. Manlief beweert al een tijdje bij hoog en laag dat hij 1 september alleen zou kunnen lopen. Ik beweerde dan terug dat ik dat echt niet zag gebeuren en heb gelijk gekregen (altijd leuk). Hoewel het lopen achter een karretje hem goed afgaat, is alleen lopen nog een stap te ver.

Verder zie ik dat Casper steeds meer dingen gaat snappen. "Breng de bal eens terug", "Pak de auto maar", "Doe het blokje maar in dat gat". Het zijn allemaal opdrachten die hij snapt en uitvoert. Heel gewoon natuurlijk, maar ik vind het toch bijzonder omdat het, in mijn ogen, vanzelf lijkt te gaan. Ik heb niet het gevoel dat we het hem echt hebben moeten leren. Of laat ik het anders zeggen; het leerproces is niet echt zichtbaar. Het gebeurt achter 'gesloten' deuren.
Inmiddels zie ik hem ook écht spelen. Was hij eerst vooral aan het gooien met speelgoed, nu doet hij er ook echt iets mee; rijden met auto's (favoriet), de balletjes van de balspuwende olifant (jawel, ze bestaan) ophalen en weer in de slurf stoppen, gooien met de bal, blokken terug in de blokkenstoof stoppen (vaak niet in het goede gat, maar vooruit, er moet iets te leren overblijven) etc.

 

Wat betreft Casper's taalontwikkeling heb ik nog niet veel te melden. Hij heeft een kleine woordenschat, waarvan de meeste woorden zeer regelmatig terugkomen. Ik heb vaak echter geen flauw idee wat hij bedoelt. 'Thad' en 'thie' gebruikt ie om aan te geven dat ie iets ziet wat hij kent of leuk vindt. 'Thik' staat voor Dikkie Dik (zijn grote vriend) en 'phe' is volgens ons Poes. Pappa en mamma zegt hij ook maar nog niet bewust. Vaak verhaspelt hij het tot 'papmam' of 'mampap'. Hij gebruikt ook heel vaak het woord 'sthat' en ik vraag me altijd af wat hij daarmee bedoelt. Van de week bedacht ik ineens dat hij daar misschien 'Casper' mee bedoelt, maar of dat werkelijk zo is?

Bah!!

Vandaag eens een blog over de wat mindere kant van Casper; poepluiers!
Toen Casper nog klein was en alleen borstvoeding kreeg, vond ik zijn poepluiers allesbehalve onaangenaam. Ik wil niet zeggen dat ik ze lekker vond maar ik vond ze wel 'vertrouwd' ruiken. Ik heb wel eens horen zeggen dat moeders de poepluiers van hun kinderen nooit vies vinden en dat begreep ik toen wel. Met de nadruk op toen.......Nu vind die luiers ronduit een ramp! En niet alleen ik, ook Manlief staat bepaald op zijn gemak Casper's poepluiers te verschonen. Wat een stank!
Met dat Casper's eetpatroon is veranderd, veranderde ook de samenstelling en de geur van de luiers. Het werd er niet beter op. Maar nu Casper 'grote-mensen' eten krijgt, gewone melk drinkt en geen (pap)flessen meer krijgt, is het niet meer te harden. Het allerergste ruiken de poepbroeken nadat hij eten uit een kant en klaar 'potje' heeft gehad. Nu ben ik toch al niet zo'n fan van dat spul maar als wij echt iets eten wat voor Casper nog niet geschikt is (of we eten helemaal niets, zoals afgelopen week, toen Manlief en ik beiden geveld waren door een buikgriep) dan wil zo'n potje wel eens uitermate handig zijn. En zo 'nep' die potjes smaken, zo nep (en vies!!) ruikt ook de poep die daaruit voortkomt.
Tegenwoordig is het een strijd tussen Manlief en mij wie Casper's poepbroek moet verschonen. Het liefst komen we er beiden onderuit. En deluieremmer, die tot nu toe de belofte waarmaakte dat ie reukloos was, stinkt aan alle kanten. Bah, bah, bah!