Voor het eerst....

Vanochtend 07.15 uur;
Na een onrustige nacht waarin Manlief en ik beiden slecht geslapen hebben en ook Casper vaker van zich liet horen dan we gewend zijn (kwam het door de wind en regen of was het de spanning voor de dag die komen gaat?), gaat de wekker. Ik moet van ver komen en permiteer me een druk op de snoozeknop.
8 minuten later wankel ik naar de badkamer en probeer ik niet te denken aan het feit dat die wekker over twee weken nog een uur eerder afgaat. Onder de douche kom ik een beetje tot mezelf en als ik eenmaal aangekleed ben, ben ik helemaal wakker. Ik ga naar Casper's kamertje. Hij is weer in slaap gevallen maar het kost me weinig moeite om hem wakker te krijgen. Tijdens het wassen en aankleden, vertel ik hem dat het vandaag een bijzondere dag is. Hij lacht breeduit en is het vast met me eens; het wordt een bijzondere dag...
Tijdens het ontbijt en de voeding die ik hem nog geef, voel ik wat gekriebel in mijn maag. Ik pak Casper's spullen bij elkaar.

Het gekriebel wordt erger en tegen de tijd dat Manlief Casper in de maxicosi zet en ik bedenk of ik alles wel in de tas heb gedaan, is het gekriebel in mijn maag tot een klein knoopje uitgegroeid. We vertrekken en iets voor negen zijn we op de plaats van bestemming. Samen met de ouders van Z. (voor haar ook de eerste keer vandaag) gaan we naar binnen. We halen Casper uit de maxicosi, trekken zijn jas uit en leggen al zijn spulletjes nog wat onwennig op de goede plek. S. neemt Casper gelijk op de arm en terwijl ze met hem rondloopt, verwelkomt ze ook de andere kinderen, deelt ze hier en daar wat speelgoed uit en een aait een paar kinderen over hun bol. Casper vindt het wel best. Hij heeft twee vingers in de mond en laat zich gewillig ronddragen. Na nog wat laatste instructies en een dikke kus voor Casper vertrekken we. Ik voel ver achter mijn oogleden wat prikken maar daar blijft het bij. Hij is in goede handen, het is goed zo.
In de auto schieten er allerlei vragen door mijn hoofd; Zullen ze wel..... Weten ze wel....... Denken ze wel aan........ Gelukkig verdwijzen ze snel. Ik heb vertrouwen in mijn zoon en de lieve meiden die voor hem zorgen.

Vanmiddag 13.00 uur
Wederom met een klein knoopje in mijn maagstreek rijden we onze zoon tegemoet. Opnieuw lopen we samen met de ouders van Z. naar binnen. In een oogwenk scant mijn oog de ruimte en zie ik mijn zoon in de box liggen, tevreden kijkend naar een draaiende mobiel. Gelijk komt S. naar ons toe. "Wat een lief en tevreden mannetje is het toch. Hij laat zich wel horen maar je hebt er geen kind aan. Hij is gelijk met de andere kindjes gaan slapen en gaf geen kick. Zijn fruithapje ging goed en ook de fles ging prima". Het knoopje in mijn maag verdwijnt gelijk. Casper lacht breed naar ons. We pakken alles weer in en gaan met Casper de deur uit. Tot morgen!

Als we even later in de auto zitten en ik het verslagje van de ochtend lees, voel ik weer wat prikken achter mijn oogleden. S. heeft geschreven: Wat een vrolijk, leuk en schattig mannetje ben jij! Ik (S.) ben nu al gek op je :-)
Ik ben zo trots op onze zoon!

De komende jaren zullen in het teken staan van heel veel 'eerste keren' voor Casper en voor ons. Maar de eerste keer naar het kinderdagverblijf is toch wel heel speciaal.....