Eng

Je weet dat het een keer gaat gebeuren maar als het dan gaat gebeuren, is het eng. Ik heb het over de eerste keer dat je kind ziek is of in ieder geval dat je denkt dat je kind ziek is.
Dat hadden wij vandaag. Niets aan het handje totdat meneer vanmiddag wat huilerig werd. Geen reden voor zorg, we legden hem gewoon even in de kinderwagen te slapen. Maar zodra hij weer wakker werd, begon hij gelijk te huilen. En wel op zo'n manier dat ik gelijk het gevoel had dat het niet goed zat. Dat zal wel moederinstinct zijn (hoewel vader ook gelijk zeer bezorgd keek). Hij krijste de longen uit zijn lijf en was ontroostbaar. Alles waar we hem normaal mee kunnen troosten (luiers verschonen, beetpakken, borst geven), het hielp allemaal niets. Na een half uur heb ik de huisartsenpost gebeld. Misschien wel idioot snel maar het voelde gewoon niet goed. Ik heb de hele situatie uitgelegd en zijn gekrijs kon twee oorzaken hebben; oorpijn (een goede mogelijkheid aangezien hij ook wat verkouden is) of last van zijn nieuwe voeding. Hij kreeg gisteren namelijk voor het eerst flesvoeding in plaats van borstvoeding. Gelukkig geen koorts., Dat scheelde weer. Toen stelde de assistente een vraag waar ik een enorme hekel aan heb; "Wat wilt u dat wij doen?". (Doktoren hebben daar wel vaker een handje van, valt mij op. Tegenwoordig word je regelmatig gevraagd wat jezelf denkt of wat je zelf wilt. Dûh, ik kom niet voor niets bij een arts. Als ik zelf wist hoe of wat, hoef ik niet naar een arts.) Tja, het zou toch wel fijn zijn als er even een arts naar hem kan kijken, ook al is er dan geen sprake van alarmsignalen. Uiteindelijk spraken we af dat ik alvast een paracetamol aan hem zou geven en dan zou zij overleggen met de arts en terugbellen. Dat deed ze gelukkig snel. Conclusie; aan de paracetamol en kijk het nog maar even aan. Als hij koorts krijgt of zieker wordt onmiddellijk bellen en contact met het CB over de flesvoeding en hoe dit aan te pakken. En of het nou aan de paracetamol ligt of aan iets anders weet ik niet maar na dat telefoontje werd meneer stil en begon hij langzaam aan weer te lachen. En nu ligt hij in de box of er niets aan de hand is. We houden het in de gaten, dat wel.
Manlief en ik hebben geconcludeerd dat Casper ons voor het eerst flink heeft laten schrikken. Pfffff.....