Ziekenhuis

Afgelopen week was Casper voor het eerst van zijn leven voor onderzoek in het ziekenhuis. Gelukkig niet voor iets heel ernstigs. Omdat hij tot en met week 36 van mijn zwangerschap in een stuit heeft gelegen, bestaat de kans dat er iets fout gaan met de ontwikkeling van zijn heupen/heupkoppen en dit kan uitmonden in heupdysplasie. Daarom krijgen kinderen die zo lang in een stuit hebben gelegen van het CB automatisch een echo van van de heupen als ze drie a vier maanden oud zijn. Dus daarom gingen Casper en ik maandagmiddag naar het ziekenhuis. Het was niet Casper's beste moment van de dag; hij was moe maar helaas valt daar niet altijd rekening mee te houden, hoewel ik dat natuurlijk wel altijd probeer. Ik zat dus met een redelijk chagerijnig kind in de auto. Gelukkig biedt een nieuwe omgeving dan wel altijd veel nieuws te kijken dus zodra we het ziekenhuis inkwamen, was Casper stil. Het had nog wel wat voeten in de aarde voordat we binnen waren, trouwens. De parkeerplaats ligt namelijk lager dan de ingang van het ziekenhuis en er zijn alleen maar trappen naar boven. Er was wel een zelfbedieningslift voor rolstoelers maar daar had ik geen zin in. Ik ben dus met kinderwagen en al naar boven gegaan over de helling van de lift. Die was behoorlijk steil dus het scheelde niet veel of Casper was inclusief kinderwagen weer naar beneden gerold. Maar we waren boven. Helaas was de stilte van Casper eenmaal binnen van korte duur. Mamma moest eerst een patientenpas laten maken en dat duurde Casper veel te lang. Als meneer in de maxicosi zit, moet er gereden worden. O wee als je gaat stilstaan! Gevolg; er staat een hard huilende Casper op de foto van de patientenpas. Want jawel, ook babies moeten op de foto en krijgen een eigen pasje. Lang leven de bureaucratie! Eenmaal in de wachtkamer was meneer weer stil en kon ik hem gelukkig ook stil houden, ondanks de vreselijke hitte in het ziekenhuis. Helemaal interessant werd het toen hij werd geroepen voor de echo. Nadat ik hem had uitgekleed, liet hij zich zeer gewillig in een mal leggen die speciaal voor dit soort echo's is gemaakt. Het betreffende kind wordt daar op zijn/haar zij ingelegd zodat de echoscopist zijn/haar handen vrij heeft op het echoapparaat te bedienen. De moeder hoeft dan alleen het bovenliggende been stil te houden. Eitje....... in ieder geval bij het eerste been. Dat liet Casper gewillig vastleggen. Hij wist zich zelfs nog zo te draaien dat hij óok kon kijken wat er op het beeldscherm te zien was (alles wat beeldschermen heeft, is zeer interessant). Helaas had hij het bij het tweede been wel gezien. Meneer begon te huilen en is niet meer opgehouden tot hij weer in de auto zat en deze ook daadwerkelijk ging rijden (want ook in de auto geldt; als Casper in de maxicosi zit, moet er gereden worden!) Ik ben maar wel met de rolstoellift naar bedenen gegaan. Erg onhandig trouwens. Het is een klein plateau en de knop om de lift te bedienen is op zithoogte. Handig voor rolstoelers maar niet voor mensen met kinderwagens. Ik moest me in rare bochten wringen om de lift te bedienen en het was ook nog zo'n geval waarvan je de knop moet blijven vasthouden. Pffff......

Vandaag kon ik bellen voor de uitslag van het onderzoek; geen bijzonderheden te zien. Casper heeft twee gezonde heupen!