zaterdag 11 februari 2012

Genen

Je komt er niet onder uit met een nieuwe wereldbewoner. Net op de wereld wordt DE vraag al gesteld en deze blijft gesteld worden; "Op wie lijkt hij?" (of zij natuurlijk maar aangezien wij een jongetje hebben...je snapt het wel).
En uiteraard roepen wij dan braaf; "Hij lijkt vooral op zichzelf". Maar stiekem willen we allebei dat hij op of pappa (in Manlief's geval) of op mamma (in mijn geval) lijkt. Ik geef het eerlijk toe.
Helaas heb ik wat betreft Casper dikke pech. Al vanaf het begin lijkt Casper op zijn vader. Nu schijnt de natuur dat zo geregeld te hebben. In het begin lijken alle kinderen op hun vader. Op deze manier heeft de man, die natuurlijk alleen maar aan de zijlijn heeft gestaan tijdens de zwangerschap, gelijk een band met het kind want hij herkent zichzelf. En daarnaast; als het kind op hem lijkt, weet de vader ook zeker dat het van hem is. Want laten we wel wezen, de moeder weet altijd zeker dat het kind van haar is. De vader heeft nooit 100% garantie. Nu durf ik mijn beide handen in het vuur te steken als ik beweer dat Manlief de vader is van Casper. Maar daar hebben we eigenlijk geen vuur voor nodig, Casper zelf is het levende bewijs. Als we 5 maanden geleden een foto van mini-Casper naast een foto van mini-manlief legden, was het overduidelijk. Dit is familie, absoluut. Legde je er een foto van mij naast, dan moest ik zelf ook toegeven dat er weinig overeenkomsten te vinden waren. Nu Casper bijna een half jaar is, lijkt hij nog steeds op zijn vader. Dat horen we nog regelmatig en inderdaad, nog steeds is er gelijkenis te zien op foto's van Casper en zijn vader. Maar inmiddels vind ik zelf dat hij ook overduidelijk op mij lijkt, op zijn moeder. Alleen word ik daar maar weinig in bevestigd )-: Een reden hiervoor is vast dat mijn ouders niet meer leven en ik enig kind ben. Er zijn dus geen naaste familieleden die mij van kinds af aan hebben meegemaakt en de overeenkomsten kunnen bevestigen. Erwin's familie kan dat dus wel en doet dat ook voortdurend. Gelukkig krijg ik de laatste tijd steeds meer bijval van mijn ooms en tantes en andere familieleden (waar er gelukkig nog wel heel veel van leven). Zij zien wat ik ook zie; dat hij ook op mij lijkt. Alleen doet zich dan weer een ander fenomeen voor;  de familie van mijn moeders kant vindt het een echte 'de Vries' * en de familie van mijn vaders kant vindt Casper een echte 'Jansen'*. Inmiddels ben ik er van overtuigd dat de mensen er in zien wat ze ook daadwerkelijk willen zien en dat is ook niet zo gek. De verschillende families zullen vooral en sneller de trekken herkennen die in hun families voorkomen. Afijn, dan heeft Casper trekken van alle kanten van de familie. Een goede mix. Wat ik echter wel opvallend vindt, is dat zowel familie van mijn moeders kant als van mijn vaders kant vindt dat Casper een blik in zijn ogen heeft die mijn vader ook had. Die blik moet hij dan weer via mij georven hebben. En dat terwijl ik op mijn moeder lijk...... Heel bijzonder hoe dat werkt met die genen!

* In verband met de privacy zijn dit gefingeerde namen.

1 opmerking:

  1. Mooi is dat, hé, die herkenning van die blik van je vader.
    Bij ons kleine meisje zag ik in het begin precies de blik die mijn oma altijd had, die is overleden toen ik in verwachting van de oudste was. Soms kreeg ik het gewoon koud van die overeenkomst. Dat dat zo een of twee generaties over kan slaan en dan toch door leeft.

    BeantwoordenVerwijderen