zondag 29 januari 2012

Blij! 10

Deze week weer een hele summiere Blij! Het werkende leven, in combinatie met een kleine, is nog steeds behoorlijk wennen en vreet echt al mijn energie. Daarnaast werd ik begin deze week geveld door een lichte buikgriep die ik gelijk overbracht op Manlief. En of de duvel er mee speelt; inmiddels heb ik het opnieuw te pakken. Weer op de bank met een vervelende maag en een lichte verhoging. Zucht.....

Bij deze toch nog een aantal dingetjes waar ik blij van werd;

& Overtrekkende ganzen richting het zuiden. Eindelijk komt de winter er aan!

& Casper die steeds meer gaat rollen; van buik op rug en van rug op zijn zij

& Uit eten met z'n drieen om Manlief's verjaardag te vieren (en Casper die zich keurig heeft gedragen!)

Op naar de volgende week!

Meer "Blij" vind je bij Effie - Martine - Maartje - Philomeen - Debora - Mireille - Belinda – Tabitha - Marit - Froukje - Leontien– Esther – Anne – Arnika – Marielle – Judith – MaartjeMaureen – Marie-Lu - Aukje -  Jolanda - Esther - Marlous – Saskia - Sacha - Carla - Tess - Sjaantje -  Isabelle - Marjan - Mickey - Mieke - Margriet - Marieke -Barbara - Anouk - Linda - Kitty - Zeeuwse mama en bij bedenksters Anki & Iris

Gedoopt!

Zoals ik al eerder kort aanstipte, is Casper afgelopen zondag gedoopt. Zowel Manlief als ik zijn beiden met het katholieke geloof opgevoed (de een wat meer dan de ander, dat wel) en we zijn ook in de kerk getrouwd. Een logisch (maar niet vanzelfsprekend!) gevolg is dat we Casper afgelopen zondag hebben laten dopen. Hoewel ik 'verknocht' ben aan bepaalde tradities en gebruiken in de katholieke kerk en ik het daarom 'logisch' (maar ook weer niet vanzelfsprekend) vind om dit ook aan mijn kind mee te geven, hoop ik dat onze jongen later vooral open en onbevooroordeeld naar alle godsdiensten zal kijken en geloven/levensbeschouwing in het algemeen. We zullen hem bijbrengen wat wij waardevol vinden en hoe wij ons geloof beleven maar ook dat er mensen zijn die anders denken. Uiteindelijk is het aan hem zelf om daarin keuzes te maken en een eigen weg te zoeken. Het dopen is vooral om hem in een bepaalde traditie te 'zetten' en hem in de bijbehorende gemeenschap op te laten nemen. Ik hoop vooral dat hij zich in zijn leven gedragen en getroost mag weten in goede en slechte tijden!

maandag 23 januari 2012

Blij! 9

Afgelopen week stond vooral in het teken van het opstarten van mijn werk. Iets wat me, zeker de eerste dagen, flink is tegengevallen. Vroeg uit de veren, concentreren achter het beeldscherm, Casper naar de opvang brengen, thuis de boel nog enigszins op orde houden..... Het valt allemaal niet mee. Het zal tijd nodig hebben om daar aan te wennen en daar stel ik me dan maar op in.
Eerlijk gezegd heb ik me in deze hectiek niet echt bezig gehouden met het onthouden van blijde dingen, maar na diep nadenken bij deze een paar blijde dingetjes in een zeer saaie format (geen foto's);

@ Het weerzien met collega's en studenten

@ Een cadeautje van mijn werk. Een mok met mijn naam er op! Stel je voor dat ik eens zou vergeten hoe ik zelf heet....

@ Lekker relaxen met een boek en tijdschriften op de dagen dat ik niet hoef te werken

@ Op zaterdagochtend uitslapen tot 10 uur omdat Manlief Casper voor zijn rekening neemt

@ En......een heel bijzonder moment; vanmiddag is Casper gedoopt. Daarover later een aparte blog!

Op naar de volgende week!

Meer "Blij" vind je bij Effie - Martine - Maartje - Philomeen - Debora - Mireille - Belinda – Tabitha - Marit - Froukje - Leontien– Esther – Anne – Arnika – Marielle – Judith – MaartjeMaureen – Marie-Lu - Aukje -  Jolanda - Esther - Marlous – Saskia - Sacha - Carla - Tess - Sjaantje -  Isabelle - Marjan - Mickey - Mieke - Margriet - Marieke -Barbara - Anouk - Linda - Kitty - Zeeuwse mama en bij bedenksters Anki & Iris

woensdag 18 januari 2012

Werk

Gisteren was het dan eindelijk zover. Na 6 maanden en 10 dagen zwangerschaps- en bevallingsverlof ben ik weer aan het werk gegaan. Dat enorme lange verlof was natuurlijk wel heerlijk. Mijn werkgever geeft alle nieuwe mamma's een maand extra (betaald) verlof en wij mogen daarnaast ook alle schoolvakanties compenseren (en die zijn er nogal veel in het onderwijs). Vandaar dit luxe verlof. Maar nu weer aan het werk dus.
Ik zal er niet lang om heen draaien; het viel vreselijk tegen!
Ik had er naar uit gezien om weer te beginnen, ik was het thuiszitten wel beu. Maar maandag kreeg ik dan toch een beetje de kriebels. Ik heb de hele dag in mijn hoofd lijstjes lopen maken met wat ik mee moest nemen en wat er nodig was om Casper een beetje goed achter te laten. Ik werd er zenuwachtig van. Ik was vooral erg bang om mijn kolf te vergeten. Uiteindelijk heb ik maar een echt lijstje gemaakt met alles waar ik aan moest denken. Toen kreeg ik eindelijk rust. Ik hou absoluut niet van chaos 's ochtends vroeg dus ik heb graag de vorige avond alles al klaar staan zodat ik zo weg kan zonder veel na te denken. En aangezien ik aardig vroeg weg moet, smeer ik zelfs mijn lunchboterhammen de avond te voren al. Kan ik 's ochtends weer wat langer blijven liggen (-: Ik had gisteren nog het geluk dat Casper gewoon thuis bleef bij Manlief, dat scheelde alweer wat extra gepak. Morgen en vrijdag moet ik Casper ook nog eerst wegbrengen dus dat vraagt weer om extra lijstjes (-; en nog vroeger opstaan. Het zal toch even wennen zijn voordat we dat ritme te pakken hebben. Ach, over twee weken zal het wel gewend zijn.
En dan het werken zelf. Ook dat viel niet mee. Casper achterlaten vind ik niet erg, zeker niet bij zijn vader. Maar omdat Manlief gisteren geveld was door een kleine verkoudheid (en zieke mannen doen dan altijd zo zielig...) vond ik het niet echt leuk om ze beiden achter te laten. Maar ze hebben het gered, het is goed gegaan! De weg naar mijn werk was ook niet leuk. Dikke file. Nu is het altijd druk tussen Utrecht en Amersfoort maar gisterochtend was er ook nog een ongeluk gebeurd. Ik stond dus na een paar minuten rijden al vast. Heb er dubbel zo lang over gedaan dan normaal. Onderweg kwam ik er achter dat ik toch nog wat vergeten was thuis; kolven. Kleine lekkage dus. Gelukkig werd het goed bedekt door een dik vest.
Eenmaal op mijn werk werd ik het eerste uur afgeleid door allerlei collega's die me kwamen begroeten. Erg leuk! Daarna een gesprek met mijn leidinggevende om de boel weer op te starten en toen gelijk maar door naar de lunch. Eer ik echt aan het werk was, was het al middag. En oh wat viel het tegen achter die computer. Ik had al wel eens gehoord dat je vergeetachtig wordt van moeder worden maar had er nooit wat van gemerkt. Tot gisteren achter die computer.....Ik wilde mijn rooster in mijn agenda zetten en daar heb ik heel lang overgedaan. Ik kon gewoon niet onthouden welke groep ik op welk uur in welk lokaal les moest geven. En dan alle nieuwe ontwikkelingen van het afgelopen half jaar, collega's die je gelijk weer nodig hebben voor klusjes, nieuw materiaal dat snel ontwikkeld moet worden en dan ook nog het kolven tussendoor etc. etc. Het tolde me helemaal om half 5 en ik was echt doodmoe.....
Maar niets zo leuk dat je kind je bij thuiskomst toe ligt te lachen. Ik had gelijk weer energie!
Morgen mag ik weer. Ik geef het wennen nog even de tijd.....

zondag 15 januari 2012

Blij! 8

Na een paar weken afwezigheid (zoveel blij's was er niet te melden, helaas) heb ik de draad weer opgepakt en werd ik blij van;


Het opruimen van de zolder. Eén van de onderdelen op mijn 'nog te doen voordat ik weer aan het werk ga-lijstje'. Volgende week mag ik na een half jaar zwangerschaps- en bevallingsverlof weer aan het werk. En ik heb de (rare?) gewoonte dat alles dan opgeruimd moet zijn. Een opgeruimd huis is voor mij een opgeruimd hoofd!

Een ander punt op dat lijstje was het uitzuigen van mijn auto. Ook dat is gelukt. De foto hierboven is slechts het topje van de ijsberg.....

Mijn schoonmoeder maakt me ook blij en dan vooral van het feit dat ze heel dapper is! Het is niet niks als je na bijna 43 jaar huwelijk weduwe wordt.....


Ook blij werd ik van mijn eigen schaduw. Dat betekent namelijk dat de zon eindelijk weer eens scheen!

En nog meer lente, vooral in de tuin.....




En zoals altijd word ik dolblij van mijn lieve mannetje. Deze week voor het eerst twee hele dagen naar de kinderopvang geweest en het ging zonder problemen! Maar hij liet ons ook even schrikken.

Oh ja, met mijn borst gaat het goed. Nauwelijks last meer (-:

Op naar de volgende week!

Meer "Blij" vind je bij Effie - Martine - Maartje - Philomeen - Debora - Mireille - Belinda – Tabitha - Marit - Froukje - Leontien– Esther – Anne – Arnika – Marielle – Judith – MaartjeMaureen – Marie-Lu - Aukje -  Jolanda - Esther - Marlous – Saskia - Sacha - Carla - Tess - Sjaantje -  Isabelle - Marjan - Mickey - Mieke - Margriet - Marieke -Barbara - Anouk - Linda - Kitty - Zeeuwse mama en bij bedenksters Anki & Iris

Eng

Je weet dat het een keer gaat gebeuren maar als het dan gaat gebeuren, is het eng. Ik heb het over de eerste keer dat je kind ziek is of in ieder geval dat je denkt dat je kind ziek is.
Dat hadden wij vandaag. Niets aan het handje totdat meneer vanmiddag wat huilerig werd. Geen reden voor zorg, we legden hem gewoon even in de kinderwagen te slapen. Maar zodra hij weer wakker werd, begon hij gelijk te huilen. En wel op zo'n manier dat ik gelijk het gevoel had dat het niet goed zat. Dat zal wel moederinstinct zijn (hoewel vader ook gelijk zeer bezorgd keek). Hij krijste de longen uit zijn lijf en was ontroostbaar. Alles waar we hem normaal mee kunnen troosten (luiers verschonen, beetpakken, borst geven), het hielp allemaal niets. Na een half uur heb ik de huisartsenpost gebeld. Misschien wel idioot snel maar het voelde gewoon niet goed. Ik heb de hele situatie uitgelegd en zijn gekrijs kon twee oorzaken hebben; oorpijn (een goede mogelijkheid aangezien hij ook wat verkouden is) of last van zijn nieuwe voeding. Hij kreeg gisteren namelijk voor het eerst flesvoeding in plaats van borstvoeding. Gelukkig geen koorts., Dat scheelde weer. Toen stelde de assistente een vraag waar ik een enorme hekel aan heb; "Wat wilt u dat wij doen?". (Doktoren hebben daar wel vaker een handje van, valt mij op. Tegenwoordig word je regelmatig gevraagd wat jezelf denkt of wat je zelf wilt. Dûh, ik kom niet voor niets bij een arts. Als ik zelf wist hoe of wat, hoef ik niet naar een arts.) Tja, het zou toch wel fijn zijn als er even een arts naar hem kan kijken, ook al is er dan geen sprake van alarmsignalen. Uiteindelijk spraken we af dat ik alvast een paracetamol aan hem zou geven en dan zou zij overleggen met de arts en terugbellen. Dat deed ze gelukkig snel. Conclusie; aan de paracetamol en kijk het nog maar even aan. Als hij koorts krijgt of zieker wordt onmiddellijk bellen en contact met het CB over de flesvoeding en hoe dit aan te pakken. En of het nou aan de paracetamol ligt of aan iets anders weet ik niet maar na dat telefoontje werd meneer stil en begon hij langzaam aan weer te lachen. En nu ligt hij in de box of er niets aan de hand is. We houden het in de gaten, dat wel.
Manlief en ik hebben geconcludeerd dat Casper ons voor het eerst flink heeft laten schrikken. Pfffff.....

vrijdag 13 januari 2012

Au!

Bijna wilde ik de vlag al uithangen.
Bijna wilde ik de vlag uithangen om te vieren dat mijn lijf de borstvoedingsperiode ongeschonden door is gekomen.
Helaas blijft de vlag binnen.
Gisterochtend zat  ik bij de huisarts met een pijnlijke plek in mijn borst, een nog pijnlijker tepel, een grote rode vlek op mijn borst en verhoging (38 graden).
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik 1) al eerder zo'n pijnlijke plek in de borst had en 2) dat mijn tepel eigenlijk al 2 weken pijn doet. Maar beide klachten heb ik niet serieus genomen. Vooral omdat de pijnlijke plek vaak na een dag alweer verdwenen was en deze nooit met verhoging gepaard ging. En die zere tepel? Tja, ik vermoedde dat het er een beetje bij hoorde en dat die tepel zo op het eind van de borstvoedingsperiode wel een beetje op zijn/haar (?) einde was en graag rust wilde...... (ik hoor de borstvoedingsbrigade al roepen op de achtergrond; "Borstvoeding die goed gegeven wordt, doet nooit pijn!!!". Jajaja, 't zal allemaal wel). Ik vond het in ieder geval niet nodig om er mee naar de dokter te gaan, mede omdat ik, nu ik komende week weer ga werken, de borstvoeding toch langzaam wil gaan afbouwen.
Maar goed, toen was daar gisteren de combinatie van een pijnlijke rode vlek, een zere tepel en de verhoging en toen zat ik toch zo maar tegenover de huisarts. Ik vreesde het ergste; een borstontsteking. En altijd als ik het woord borstontsteking hoor, moet ik denken aan vriendin T. Geveld door twee borstontstekingen achter elkaar, sprak zij een aantal jaren geleden de legendarische woorden; 'Doe mij maar een bevalling'. Met andere woorden; zo'n ontsteking is zo pijnlijk, daar kan geen bevalling tegen op. Voldoende reden om zo'n ontsteking te vrezen.
Maar nee, ik heb geen borstontsteking. Hoewel de verschijnselen behoorlijk in de buurt komen, is het een andere kwaal; een schimmelinfectie aan de tepel. Ik had nog nooit gehoord dat je een schimmelinfectie aan de tepel kunt hebben maar het bestaat dus. Oplossing; een tubetje crème om de infectie tegen te gaan. Twee keer daags aanbrengen en over een tijdje moet het over zijn. Zo simpel.
Nu, 24 uur later, heb ik nog steeds een pijnlijke rode borst en een pijnlijke tepel. Geen verhoging meer. Maar helemaal vertrouwen doe ik het nog niet. Uiteraard heb ik zelf voor huisarts gespeeld en al even gegoogeld hoe dat zit met die infecties. De huisarts had gelijk (-: Plotseling zere tepels komen vaak door een schimmelinfectie. En hoewel ik mijn huisarts echt wel vertrouw, vertrouw ik die pijnlijke, rode vlek niet. Want wat heeft die dan met schimmelinfectie te maken?
Wordt vervolgd.........

vrijdag 6 januari 2012

Koning Casper

We hebben het kerststalletje maar laten staan toen we gisteren de kerstboom opruimden. Het is vandaag Driekoningen en met een kind dat de naam heeft van één van die koningen moet je daar natuurlijk wel wat extra aandacht aan besteden.
Uiteraard ben ik me ook maar even wat verder gaan verdiepen in die drie heren uit het oosten. Met een studieachtergrond in de religiewetenschappen wist ik er al wel het een en ander van af maar ik ben ook nog wat nieuwe dingen tegen gekomen. Best boeiend allemaal maar het ging mij toch vooral om koning Caspar. Waar kwam hij vandaan, welke kleur heeft ie en welk geschenk bracht jij mee voor het kindeke Jezus? Per slot van rekening moet ik hem over een paar jaar toch kunnen aanwijzen in de kerststal!
En dit is 'm dan. Hoogstpersoonlijk uit onze eigen kerststal weggeplukt;


Caspar kwam uit Saba (het huidige Ethiopië) was ten tijde van zijn bezoek aan Jezus rond de 20 jaar en had een baard. Zijn huidskleur was zwart. Hij nam wierook mee voor het kindeke Jezus
(de religiewetenschapper in mij vraag zich wel af of deze beschrijving is afgeleid van hoe de drie koningen werden afgebeeld of eruit zagen in de stalletjes of dat de afbeeldingen zijn afgeleid van 'echte' beschrijvingen van de drie koningen. Maar hier zal ik mijn zoon voorlopig nog maar niet mee kwellen)Overigens gaan we over een paar jaar een bezoekje brengen aan de Dom van Keulen. Daar worden de overblijfselen van de drie koningen bewaard. Zeggen ze....

donderdag 5 januari 2012

Voor het eerst....

Vanochtend 07.15 uur;
Na een onrustige nacht waarin Manlief en ik beiden slecht geslapen hebben en ook Casper vaker van zich liet horen dan we gewend zijn (kwam het door de wind en regen of was het de spanning voor de dag die komen gaat?), gaat de wekker. Ik moet van ver komen en permiteer me een druk op de snoozeknop.
8 minuten later wankel ik naar de badkamer en probeer ik niet te denken aan het feit dat die wekker over twee weken nog een uur eerder afgaat. Onder de douche kom ik een beetje tot mezelf en als ik eenmaal aangekleed ben, ben ik helemaal wakker. Ik ga naar Casper's kamertje. Hij is weer in slaap gevallen maar het kost me weinig moeite om hem wakker te krijgen. Tijdens het wassen en aankleden, vertel ik hem dat het vandaag een bijzondere dag is. Hij lacht breeduit en is het vast met me eens; het wordt een bijzondere dag...
Tijdens het ontbijt en de voeding die ik hem nog geef, voel ik wat gekriebel in mijn maag. Ik pak Casper's spullen bij elkaar.

Het gekriebel wordt erger en tegen de tijd dat Manlief Casper in de maxicosi zet en ik bedenk of ik alles wel in de tas heb gedaan, is het gekriebel in mijn maag tot een klein knoopje uitgegroeid. We vertrekken en iets voor negen zijn we op de plaats van bestemming. Samen met de ouders van Z. (voor haar ook de eerste keer vandaag) gaan we naar binnen. We halen Casper uit de maxicosi, trekken zijn jas uit en leggen al zijn spulletjes nog wat onwennig op de goede plek. S. neemt Casper gelijk op de arm en terwijl ze met hem rondloopt, verwelkomt ze ook de andere kinderen, deelt ze hier en daar wat speelgoed uit en een aait een paar kinderen over hun bol. Casper vindt het wel best. Hij heeft twee vingers in de mond en laat zich gewillig ronddragen. Na nog wat laatste instructies en een dikke kus voor Casper vertrekken we. Ik voel ver achter mijn oogleden wat prikken maar daar blijft het bij. Hij is in goede handen, het is goed zo.
In de auto schieten er allerlei vragen door mijn hoofd; Zullen ze wel..... Weten ze wel....... Denken ze wel aan........ Gelukkig verdwijzen ze snel. Ik heb vertrouwen in mijn zoon en de lieve meiden die voor hem zorgen.

Vanmiddag 13.00 uur
Wederom met een klein knoopje in mijn maagstreek rijden we onze zoon tegemoet. Opnieuw lopen we samen met de ouders van Z. naar binnen. In een oogwenk scant mijn oog de ruimte en zie ik mijn zoon in de box liggen, tevreden kijkend naar een draaiende mobiel. Gelijk komt S. naar ons toe. "Wat een lief en tevreden mannetje is het toch. Hij laat zich wel horen maar je hebt er geen kind aan. Hij is gelijk met de andere kindjes gaan slapen en gaf geen kick. Zijn fruithapje ging goed en ook de fles ging prima". Het knoopje in mijn maag verdwijnt gelijk. Casper lacht breed naar ons. We pakken alles weer in en gaan met Casper de deur uit. Tot morgen!

Als we even later in de auto zitten en ik het verslagje van de ochtend lees, voel ik weer wat prikken achter mijn oogleden. S. heeft geschreven: Wat een vrolijk, leuk en schattig mannetje ben jij! Ik (S.) ben nu al gek op je :-)
Ik ben zo trots op onze zoon!

De komende jaren zullen in het teken staan van heel veel 'eerste keren' voor Casper en voor ons. Maar de eerste keer naar het kinderdagverblijf is toch wel heel speciaal.....